دكتر سیدموید علویان در گفت وگو با ایسنا، درباره بیماری هموفیلی، اظهار داشت: بیماری هموفیلی یك بیماری ارثی با اختلال انعقادی است. این بیماری با انواع آن یعنی هموفیلی نوع «آ» و هموفیلی نوع «ب» معرفی می گردد. هرچند كه مرگ بیماران هموفیلی به علت انواع خونریزی دور از انتظار نبوده است، اما خوشبختانه با پیشرفت علم پزشكی و عرضه مراقبت های لازم، طول عمر این بیماران افزایش یافته و علاوه بر آن شیوه زندگی آنها هم تغییر كرده است. به طوریكه در سال ۱۹۷۳ گزارشی منتشر گردید كه بر مبنای آن از مجموع ۱۱۳ بیمار هموفیل تحت نظر، ۸۲ نفر پیش از ۱۵ سالگی فوت كرده اند.
وی با اشاره به اینكه در دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ استفاده از پلاسمای تازه سبب بهبودی بیماران شد و سپس در دهه ۱۹۶۰ به دنبال ورود فاكتورهای تغلیظ شده انعقادی، بیماران هموفیلی به زندگی نزدیك به طبیعی دعوت شدند، اضافه كرد: بیماران هموفیلی باید از فرآورده های انعقادی استفاده كنند تا بتوانند كیفیت زندگی خویش را حفظ كنند، اما مشتقات پلاسمایی در ابتدا ممكن بود حاوی عوامل عفونی مانند ویروس های هپاتیت «بی» و «سی»، ایدز و... باشند، اما با پیشرفت روزبروز علم پزشكی به سمت كشف مجهولات و حذف خطرات خون و فرآورده های آن، علاوه بر ارتقاء كیفیت زندگی بیماران هموفیلی، آنها را در برابر خطرات بیماری های عفونی تا حدود زیادی محافظت كرد.
علویان با اشاره به اینكه طبق بررسی های انجام شده میزان آلودگی به هپاتیت «سی» در مبتلایان به هموفیلی نوع «آ» بیشتر از هموفیلی های نوع «ب» است، ادامه داد: علت آن مصرف بیشتر فاكتورهای انعقادی توسط بیماران هموفیل نوع «آ». اعلام شده است از طرفی همانطور كه گفته شد مصرف خون و فرآورده های خونی مانند پلاسمای تازه، پیش از سال های ۱۳۷۴-۱۳۷۵ می تواند یكی از طریق های عمده ابتلای این جمعیت به هپاتیت «سی» باشد. گرچه كه راه های انتقال دیگر از جمله دفعات بستری زیاد در بیمارستان، تزریقات مكرر، دندانپزشكی، اعتیاد به مواد مخدر تزریقی، بی بند و باری جنسی از طریق های دیگر مبتلا شدن به هپاتیت «سی» است.
وی تصریح كرد: به طور كلی رسیدگی به وضعیت درمانی بیماران هموفیلی مبتلا به هپاتیت «سی» با فراهم كردن امكانات تشخیصی دقیق تر و داروهای موثرتر، تقویت سازمان انتقال خون در عرضه خدمات بیشتر به مردم و تبلیغ در جهت تقویت اهدای خون مناسب می تواند مشكل بیماران هموفیلی مبتلا به هپاتیت «سی» را حل كند.